Gefeliciteerd je bent zwanger!!
Wat een feest! Wat een geluk! Je zwangerschap verloopt fijn ( of iets minder fijn… ) Je voelt de kleine steeds meer bewegen en je nadert al weer bijna de 40 weken.
Hmm, alles leuk en aardig, maar die bevalling, die sla ik liever over… Maar goed, hij moet er toch uit, dus laten we er maar het beste van maken. Je schrijft een mooi bevallingsplan, zorgt dat je alles goed geregeld hebt en voor de zekerheid heb je je tas al ingepakt bij de voordeur staan.
En dan is het zo ver. De kleine komt er aan!
Helaas zijn er veel vrouwen die geen fijne ervaring hebben omtrent hun bevalling.
Hierbij valt te denken aan dat het niet ging zoals ze wilden, er werd niet naar ze geluisterd, er werden zonder overleg ingrepen gepleegd of de bevalling had een naar einde doordat de vrouw met spoed naar de OK moest..
Das kut denk je dan, maar als het met de baby maar goed gaat, dan vergeet je alles wel weer toch?
Ja dat zou je denken hè, maar toch, zo’n nare ervaring kan een behoorlijke impact op je gaan hebben, hoe mooi je kleine wondertje ook mag zijn.
Neem nou Marloes.
Ze had een voorspoedige zwangerschap. Af en toe een beetje misselijk maar that’s it. De kleine deed het super en met elke controle verheugde ze zich steeds meer op het moment dat de kleine er zou zijn.
Ze had het volle vertrouwen in zichzelf en in de baby dat de bevalling goed zou gaan. Ze had er niet echt zin in ( ondanks het gezegde pijn is fijn…), maar ze zag er ook weer niet tegenop. Ze wilde graag thuis gaan bevallen, maar helaas liep dat toch ineens iets anders dan gedacht.
Ze was de 40 weken al gepasseerd en kreeg ineens een iets te hoge bloeddruk. Hierdoor werd ze doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar wilden ze haar gelijk opnemen en inleiden. Dat is nou eenmaal het protocol, dus dat zal wel goed zijn dan dacht ze.
Helaas schoot de bevalling, ondanks de lading weeënopwekkers, totaal niet op. Het duurde en het duurde maar en Marloes raakte uitgeput. Uiteindelijk kreeg ze een ruggenprik en kon ze even op adem komen. Een paar uur later had ze eindelijk volledige ontsluiting en zou dan eindelijk de kleine er bijna zijn. Echter duurde ook dit weer erg lang. De kleine kwam er niet uit en er werd besloten dat ze ingeknipt zou worden en de kleine er met de pomp uitgetrokken zou worden.
Op dat moment vond Marloes het allemaal wel prima, ze kon niet meer. De kleine moest er uit en op welke manier maakte haar niet meer uit op dat moment…
En toen, na 20 uur, kon ze eindelijk haar mooie dochtertje in haar armen sluiten! Welkom lieve Claudia!
Nou mooi, dat zit er op. De kleine is er, het genieten kan beginnen! Of toch niet helemaal?
Marloes was heel blij met haar mooie dochtertje, ze genoot met volle teugen van haar mooie meisje! Alleen echt happy voelde ze zich niet. Ze voelde zich onrustig, verdrietig, opgejaagd en vreemd. Ja ze voelde zich vreemd.
Maar ja, dat zal wel allemaal bij deze verandering horen. Er was ineens een kleintje waar ze verantwoordelijk voor is en al die vervelende gevoelens zouden straks vast wel weer verdwijnen. Het zullen de kraamtranen wel zijn…
Helaas voor Marloes verdwenen deze gevoelens niet. Ze voelde zich vervelend en daar reageerde haar dochtertje ook weer op. De kleine meid was haar longen dagelijks goed aan het testen en daar werd Marloes ook niet echt happy van.
De weken verstreken tot het moment dat Marloes het niet meer leuk vond en bij mij aan de bel trok.
Ze wilde zich weer happy voelen ipv schuldig, zichzelf weer zijn ipv zich vreemd te voelen en de moeder zijn die ze wilde zijn.
En toen zul je denken? Hoe pak je zoiets dan aan? Het is een situatie geweest die je toch niet meer kunt veranderen. De ingrepen en alles waren toch noodzakelijk om de baby gezond geboren te laten worden?
Ja dat kan allemaal wel, maar Marloes heeft er nu wel last van. Ze had het gevoel dat ze geen regie had en heeft het gevoel dat ze het nu helemaal niet goed gedaan heeft. Het ging totaal niet zoals ze had gewild.
Wat we gaan doen is, dmv verschillende technieken, kijken naar wat Marloes eigenlijk nodig had in deze situatie. Wat heeft ze nodig om het nare gevoel, veroorzaakt door haar bevalling, te kunnen verwerken.
Een manier is , om door middel van bijvoorbeeld een visualisatie, de hele bevalling overnieuw te gaan beleven. Echter deze keer op de manier zoals Marloes het zelf graag gezien had. Bijvoorbeeld dat als er een medische ingreep nodig was, dat Marloes dan in de beslissing betrokken werd, zodat ze zelf de regie zou houden voor haar gevoel. Of dat, ondanks dat ze ingeleid werd, dat de hele bevalling daarna voorspoedig zou verlopen zonder verdere ingrepen.
Het is maar net wat Marloes zelf nodig heeft om dit hele traumatische proces een plek te kunnen geven.
Na een paar sessies heeft Marloes het nare gevoel kunnen verwerken en kan ze neutraal naar haar eigen bevalling terugkijken. Hierdoor ziet ze ook niet meer op tegen een eventueel volgende bevalling!
Helaas ( of gelukkig voor jou?) weet ik uit eigen ervaring hoe het is om een bevallingstrauma te hebben. Gelukkig heb ik het goed kunnen verwerken en kan ik er nu weer met een neutraal gevoel over praten en naar terug kijken!
Het is natuurlijk nog steeds niet gegaan zoals ik had gewild, maar de nare gevoelens zijn er niet meer. Heel fijn!