Vanaf welke leeftijd ben je eigenlijk een volwaardig mens waar rekening mee gehouden dient te worden?
Hmmm, wat zal het zijn, vanaf een jaar of 10 of zo? Of 18? 30? Of heb jij een ander idee?
Ik heb namelijk echt geen idee… kinderen moet toch immers naar de volwassene luisteren? Die weten wel hoe het zit toch? Die weten wel wat wel en niet mag en hoort en verder moet het kind gewoon naar de volwassene luisteren… Toch?
Vanaf welke leeftijd kan een kind dingen aangeven, mag het echt zeggen of laten zien wat het ergens van vindt en dat je er dan ook echt naar luistert en handelt? En dan niet soms, maar zo ongeveer altijd…
Hoor jij de onderstaande zinnen ook regelmatig?
Stel je niet zo aan! Je zit nu maar te zeuren hoor! Hou eens op met dat huilen! Kinderen die vragen worden overgeslagen! Kom op zo erg is het ook weer niet hoor! Nou nu is het wel klaar met dat gepiep van je! Niet huilen, nergens voor nodig! Niet aanstellen, je moet dit gewoon doen! Er is niets aan de hand! Het is helemaal niet spannend! Je moet doen wat ik zeg! Nu heb je wel genoeg gehuild! Kom hup gewoon doorgaan dan is het zo voorbij…
Zo. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Hoe zou jij het vinden als iemand zulke dingen tegen jou, als volwassene, zou zeggen? Als jij iets spannend, verdrietig, of weet ik veel wat vind en je krijgt dan zulke reacties te horen. Niet aanstellen, gewoon doorgaan… Wat zou dat met je doen?
Hoe denk je dat dat voor een kind zou zijn? Of een baby? Tja, maar baby’s snappen dat toch allemaal nog niet… Toch??
Oke, maar al deze bovenstaande zinnen zijn dingen die volwassenen zomaar tegen kinderen zeggen… en waarom? Omdat ze zelf niet met emoties om kunnen gaan, dus leren ze hun kinderen hetzelfde:
Wat jij voelt is niet belangrijk/klopt niet/is onzin.
Je moet doen wat ik vind…
En zo leren ze dat ze niet op zichzelf kunnen vertrouwen, want het klopt toch niet wat ze zelf ervaren en zo wordt er dus eigenlijk ook geen rekening met ze gehouden.
De volwassene geeft het kind aan dat het niet klopt wat hij/zij voelt, denkt, doet of wil.
Hierdoor leren de kinderen zich (onbewust) aan te passen aan anderen, zodat ze die niet tot last zijn.
Jammer genoeg zijn ze ondertussen wel zichzelf tot last en raken ze uiteindelijk het gevoel/contact met zichzelf kwijt…
Hoe doe jij dit eigenlijk als ouder zijnde? Begin je al een schuldgevoel te krijgen? 😉 Nergens voor nodig. Jij wist waarschijnlijk ook niet beter! De oudere generaties spraken bijna nooit over gevoelens. Toen moest je echt niet zeuren en gewoon doorgaan en gevoelens bleken bijna niet belangrijk om rekening mee te houden…
Gelukkig is het leven nu anders dan toen en dus kunnen we ook anders met gevoelens omgaan. Ze mogen er eindelijk gewoon zijn! En niet alleen voor/bij de volwassenen, maar juist ook voor/bij de kindjes van nu!
Hoe was dit voor jou? Hoe ging het er vroeger thuis bij jou aan toe? Werd er naar je geluisterd? Telde je stem, je mening? Mocht je er zijn? Mochten je emoties er zijn? Deed je er toe? Werd er rekening met je gehouden?
Hoe zou het voor je zijn geweest als er, vanaf het moment dat je geboren werd, er gelijk echt naar je geluisterd zou zijn. Je als een volwaardig mens behandeld zou zijn en niet als “maar een kind”? Zou jij dan geleerd hebben om ook naar jezelf te kunnen luisteren en zo dus rekening met jezelf te kunnen houden?
Weet je, gevoelens zijn lastige dingen, vooral als je zelf niet geleerd hebt hoe je naar je eigen gevoel kunt luisteren en hoe je er mee om kunt gaan. Maar probeer het vanaf nu eens. Luister naar jezelf, wat wil jij en vooral wat voel jij? En probeer dit ook eens bij anderen. Luister naar anderen, geef een ander oprechte aandacht en luister oprecht naar een ander.
En doe dit alsjeblieft vooral ook bij kinderen, ze hebben het zo nodig om zichzelf te kunnen zijn! 🙂
Laat de ander zijn/haar emoties mogen hebben. Als een kindje huilt, dan zou je bijvoorbeeld iets kunnen zeggen van: ik zie dat je verdriet hebt, wat is er aan de hand? Of als het boos is, zegt dan iets van, ik zie dat je boos bent, het is ook niet leuk als iemand je mooie blokkentoren kapot maakt hè? Uiteraard werkt dit bij volwassenen gewoon hetzelfde. Ja kinderen zijn net echte mensen 😉
Erken de ander in zijn/haar gevoelens! Hierdoor geef je de ander de ruimte om zijn/haar emoties te uiten en is het daarna ook sneller weer oké. Alles wat je onderdrukt komt er uiteindelijk harder uit, dus kun je het maar beter op het moment zelf toelaten 🙂
En als laatste, erken ook je eigen emoties! Voel maar eens goed wat er in je speelt, hoe jij reageert op en in situaties. Wat doet iets met je, hoe ervaar jij dat gevoel, waar voel je het in je lijf?
Je bent het namelijk zo waard om rekening met jezelf te houden!
Probeer het maar eens. Succes!